Yağmur ve Umut

Sabah çok güzel, ince ince bir yağmurla uyandım. Şaşırmadım bekliyordum ve çok da mutlu oldum. Eylül çocuğu olduğumdan mıdır bilemem deli gibi yağmur hastasıyım. Hep de merak etmişimdir; İnsanlar kışın güneş açtı mı çok sevinirler ancak yazın yağmur yağdığında suratları hemen düşer. Neden ?? 

Bu yazımın tek konusu yağmur olacaktı, ancak büyük bir zevkle izlediğim ve neredeyse fanıyım diyebileceğim Criminal Minds isimli dizi de geçen "Umut ruhuna tüneyen bir bülbül gibidir, hep duymadığın şarkıyı şakır durur" cümlesinden sonra yağmur ve umut ilişkime bakmak istedim.

Ben her yağmurda inanılmaz mutlu ve huzurlu oluyorum. Arkasındaki güneş, hayata ve doğaya etkisi beni heyecanladırıyor ve umutlandırıyor. Belki de gerçekten ben bunun için yağmuru çok seviyorum. Çünkü her yağmurun arkası eğer beklemeyi becerebilirsen güneştir. Her kışın sonu bahardır misali. Yağmur yağarken en doğal halimle olmak istiyorum, tüm canlılar gibi - insan hariç - bitkiler gibi... Tepemden aşağıya doğru tüm vücudumdan akışını izlemek, yağmur sonrası havayı koklamak, doğayı içime çekmek derin derin ama yavaş yavaş, içimdekileri hissetmek ve tüm kötülükleri bir tarafa koyup yağmurun beni yeniden doğuma taşımasına izin vermek istiyorum.

Umutlu olsun istedim blogumdaki ilk yazı ve ben umutlu olayım herşeyden. Evet iflah olmaz bir iyimserim. Her kötü şeyin arkasından iyi birşeyin olacağını düşünenlerdenim. Umut etmek güzel be kardeşim, Nietzche'nin ızdırabı arttıracağını söylemesine rağmen.

ÖZ: Yağmurlarınız, umutlarınız ve hayalleriniz eksilmesin.

İnisiye H.